Rap wordt vaak ingezet als educatief gereedschap. De vraag of dit gepast of ongepast is, ligt aan de manier waarop rap wordt gebruikt. In dit artikel zal ik onderzoeken of rap bij het aanleren van het alfabet, gezongen door Elmo van Sesamstraat, een passend voorbeeld voor educatieve rap is (https://www.youtube.com/watch?v=t0WELUxl7gc). Ik zal starten met een beknopte geschiedenis van hiphop; de subcultuur waarin rap zich bevindt. Daarna richt ik mij op de argumenten voor en tegen educatieve rap en uiteindelijk de analyse van Elmo’s alfabet rap met betrekking tot de educatieve waarde.

Bijzonder aan de film is de manier waarop het omgaat met verschillende realiteiten of werelden. Constant wordt de grens tussen droomwereld en realiteit in de film opgerekt en worden de karakters en kijkers verward met waar ze zich bevinden. Muziek speelt een belangrijke rol in deze film, aangezien deze door herhaling de spanning van het versmelten van de realiteit en droomwereld versterkt. Zo onderstreept de muziek het spoorloze gevoel door z’n verstorende functie bij onduidelijke beelden. Op welke manier geldt de muziek als een ludisch verkeersbord in de mind-game film Paprika (2006)?

Sinds The Flinstones (1960-66), The Jetsons (1962-87) en The Simpsons (1987-) zijn animaties zich ook gaan richten op volwassenen, waarmee het genre de ‘animated sitcom’ of ‘anicom’ is ontstaan. De anicom is echter geen sub genre van de sitcom, maar een manifestatie van de sitcom. De anicom onderscheidt zichzelf van live-action televisie door middel van animatie en de mogelijkheid om het script van de serie op oneindige fictieve manieren aan te passen. Wat behouden is, is de bijzonderheid van animatie met het invoegen van de generieke kenmerken van de sitcom, waardoor beide genres worden overstegen en de grenzen worden verlegt.

Spel, in zijn eenvoudigste vormen zoals in het dierlijke leven, wordt doorgaans gezien als meer dan alleen een natuureigen element waar een biologische immateriële doelmatigheid aan verbonden is. Huizinga stelt dat vele verklaringen gegeven kunnen worden aan spel die allen naast elkaar kunnen staan, zonder elkaar begripsmatig te verhinderen. Hij noemt spel een erkenning van de geest en een grondslag en factor voor cultuur. De tovercirkel kan dus omschreven worden als ‘de spelervaring met een afgescheiden belevingsruimte, inclusief eigen regels, die los staat van de normale wereld.’

In 2010 schreef Anahid Kassabian in “Have Canons Outlived Their Usefulness?” dat vier soorten canons bestaan. Een canon van teksten of studieobjecten,[1] een canon van theorieën en twee pedagogische canons; waarbij de ene een ontwikkelde set esthetische waarden en oordeelcriteria aan studenten meegeeft door verwijzing naar algemeen bekende werken en de ander een houvast is door simpelweg een lijst mee te geven. Probleem is echter de paradox dat die canons bevatten. De criteria van zulke canons baseren zich veelal op de canon en andersom baseert de canon zich op (nog niet bestaande) criteria.